شعروادب
زدشت پر شکوفه در حریم الوند / وزیده بر هزاره ها شمــیم الوند / کنون بسوی تشنگان وادی عشق / گشوده باغی از صفا نســیم الوند
شعروادب
زدشت پر شکوفه در حریم الوند / وزیده بر هزاره ها شمــیم الوند / کنون بسوی تشنگان وادی عشق / گشوده باغی از صفا نســیم الونددرباره من
به نام صفابخش حاضر بدل / / توسل کنـــــنده نگردد خجل/
/از او دانش آمد بدنیا پدید / / وزان میتوان معرفت را خرید/
/بهر جا همیشه حضورش بود / / بدلهای عالم خطــورش بود/
با نام هستی بخش و با همفکری جمعی از شاعران و ادب دوستان بمنزله ی گسترش فرهنگ و نقد و بررسی اشعار شاعران این انجمن تشکیل شد. واز نگاهی دیگر که اکثر هیئت موسسین از قشر فرهنگی بود ه و هستند.
مقرر شد با معرفی صاحبان قریحه که در کلاسها ی مدارس و دبیرستان می درخشند. با توجه به توانایی آنها را شناسایی نموده و به انجمن معرفی نمایند تا طبع خدادای انها با استفاده از تجربه و علم و آگاهی متجربین صیقلی شده و به بار بنشیند. و چنین شد که نسیم فرحبخش ادب از دامنه ی الوند به سحرگاه علاقمندان دمیدن گرفت. تا عاشقان شعر را بیاموزد.و در بزم شاعرانه ای که بوجود می آید جسارت سخن گفتن و دفاع از شعر را در حیات ادبی یاری نماید.و دفاع از اندیشه خودرا بآنان بیاموزد.و در باور آنها بگنجد که نباید مداوم شنونده محض باشند. و از طرفی ساختگان و سوختگان در کنار هم بتوانند از نظرات سازنده هم بهره مند گردند
/گوهر نایاب دل را منجی دانش بس است / / رو به بالا می رود جنگل بعشق آفتاب /
حاتم نوروزی (حیرت)
ادامه...
آقای قندی
تیر مژگان
یار من با تیر مژگان کار زیبا می کند
می کشد اول سپس کار مسیحا می کند
دلبران با خط وخال وچشم وابروم می کشند
یار من با تیر مژگان کار خود را می کند
دلبری از روز اول پیسه وآیین اوست
گرچه با زلف افشان حکم اجرا می کند
چشم او آخر دل مارا به کشتن می دهد
می برد تا پای دار حکم ملغا می کند
کشته ی راهش فقط این عاشق دیوانه نیست
کشته بسیارند ول دارد مدارا می کند
هر چه می آید خوش آید عاشقان را باک نیست
می رسد روزی که آید عهد امضا می کند
قافیه تنگ آمد و گویا غزل شد ناتمام
گرچه قندی با غزل دل ها مصفا می کند
بهمن 95
بچسب
دل به دست آور رفیقان را بچسب
وقت تنهایی عزیزان را بچسب
دل نوازی کن اگر عاشق شدی
دلبری کم کن محبان را بچسب
خوبرویان خون به دل ها می کنند
وعده ی امروز آنان را بچسب
گر تو را حاصل نشد دیدار دوست
عکسی از رخسار ایشان را بچسب
با صفا باش ودلت آیینه کن
عهد اگر بستی تو ایمان را بچسب
دل شکستن در مرام یار تست
مهربانی کن تو رضوان را بچسب
بی وفایی مایه شرمندگی است
بعد عمری جمله یاران را بچسب
با محبت می شود مقبول شد
قندیا دیدار یاران را بچسب
غزال
آوازه ی چشمان در دایره افتاد
هر کس غزل از چشم توگوید شده استاد
گفتیم وشنیدیم همه گفتند
در پرتو چشم تو غزل از نفس افتاد
چشمان غزالت به خدا شهره شهر است
دل می برد آن شراب تو ز افراد
با شعر وغزل آمده ام تا که بگویم
با گردش چشمان تو عالم شده آباد
شاعر غزل از خال و خط ولعل توگوید
اما من از آن نرگس جادو گر صیاد
توصیف تو کار غزل و شعر وسخن نیست
صد ها غزل از چشم تو مقبول نیفتاد
جذاب ترین وازه ی شعر وغزلی تو
در وصف بیت الغزل از قافیه افتاد
من شاعر چشمان غزل خوان توهستم
امشب غزلی تازه سرودم زتو خوش باد
قندی غزلت چون بنشیند به دل جانان
شیرین کند کام تو همچون دل فرهاد
مرداد ماه 95
همدان پایتخت تاریخ وتمدن
آوازه ی تاریخ وتمدن همدان است
کانون هنر علم وخدا حکمت وجان است
آیینه فرهنگ وهنر مظهر تاریخ
با قدمت بسیار چو پاتخت مدان است
در سایه ی سرو وچمن و لاله ی الوند
شهری است که نامش به بلندای زمان است
هم صاحب آثار وبناهای قدیمی است
هم در دل این خاک دوصد گنج نهان است
بس شاعر وهارف در این خطه بنامند
بسیار هنر مند در این باغ جنان است
فیلسوف گرانمایه بود زاده سینا
این نادره استاد که فرزند کیان است
مهد هنر وعشق و وفا حکمت وایمان
کانون ادب مردم خوب همدان است
از شهرت این شهر همی گویم وگویند
ماندد نگین بر سر انگشت جهان است
از حال همدان روشن وپیداست
قندی همه جا شهره ی آفاق وزمان است
مهر ماه 95
مادر
مادر ای آهنگ خوش آوای من
عشق تو آوازه ی هر انجمن
مادر ای سلطان عشق وعاشقی
مهربانی را تو بخشیدی به من
مطلع شعر وغزل های روان
تار وپود دفتر ودیوان من
یک غزل کردم به نامت پیشکش
صد غزل آمد زعشقت بر دهن
گل ندارد جلوه در پیش رخت
ماه شد شرمنده از روی چمن
دوست دارم من تو را بی قید وشرط
از خلیج فارس تا رود تجن
قد دنیا از زمین تا آسمان
عرش وفرش وخاک وافلاک ووطن
هر چه دارم من به نامت می کنم
هستی ودار وندار وجان وتن
لایق شعر وسپاس ومدحتی
می ستایم من تو را ای خوش سخن
وصف تو هر گز نگنجد در قلم
عشق تو باشد بهار یاسمن
هر چه دارم من به نامت می کنم
هند وپاکستان وایران ویمن
قندیا مادر وجورش رحمت است
مادری دارم ندارد انجمن
مهر ماه 95
نماز عشق
چون تو از در آمدی عابد نمازش را شکست
وز رخ زیبای تو شرمـنده شد هشـیار و مست
عالـم و آدم خریدار جمـال حسن توسـت
این عجب حسنی است دنیا را نموده بت پرست
حسن تو یوسـف ندارد گر نمی دانی بدان
عشـق تـو آوازۀ عشـق زلیـخـا را شکست
نـام تــو ورد زبان عـالـم و آدم شـده
من نگویم ، این همه شعر و غزل وصف تو هست
شرمسار از روی تو خـورشید عالمتاب شـد
چون زمـین و آسمان محـو تماشایت نشست
من به راه عشق تو دین و دل از کف داده ام
چون شنیـدم آدم و حور و ملک دل بر تو بست
چشم بد از روی ماهـت تا قیـامت دور باد
آمـدی امّا تورا آسـان نیـاوردم بـه دسـت
قندیا !پایـان ندارد این همـه شـوق غزل
بنـد بنـدش روشنی بخش دو چشم عالم است
17 مرداد 95
غزال
هرکس غزل از چشم تو گوید شده استاد
وز گـردش چشمان تو عالم شـده آباد
چشمان غزالت همه جا شهرۀ شـهر است
آوازۀ تـو ورد زبـان هـمـه آحـاد
ابروی تو محراب من و اهل جهـان است
آیین تـو دین و دل ما داده چـو بر باد
از طلعت رویت همه عالم شـده روشـن
خندان شده لبـهای همه چون شب اعیاد
توصیف دو چشمان تو کار دو غزل نیست
صـدها غـزل از چـشم تو مقبول نیفتاد
کارم شده شعر و سخـن و نغـمه و آواز
با سـوز غزل آمـده ام از تـو کنـم یاد
شاعر غزل از خال و خط و لعل تـو گوید
اما من از آن نرگس جادوی تو خوش باد
من شاعر چشـمان غزل خوان تو هـستم
امشب غزلی تازه سرودم که خوش افتاد
قندی غزلت گرچـه بـنشیند دل یـاران
شیرین کند کام تو همـچون دل فـرهاد
17 مرداد 95صورتکده عشق"
کاش نقاش ادب نقش مرامت بکشد
آنچه خوبان همه دارند به نامت بکشد
کاش برسرقاب دل من عکس رخت
خوش تر از حور ملک با قد وقامت بکشد
کاش می شد بکشد نرگس چشمان ترا
همچو آهوی ختن ساده ورامت بکشد
کاش می شد زخم زلف ودو ابروی ترا
طاق محراب دعا بهر امامت بکشد
کاش می شد همه ی حسن دل آرای تورا
قبله گاه من ودل بهر اقامت بکشد
کاش خال لبت ای دوست کشد نقطه ی عطف
نقطه هر جا غلط افتاد قیامت بکشد
کاش می شد بکشد جان وتن وجسم وسرت
فارغ از درد وغم ورنج ومامت بکشد
کاش می شد در این دوره ی قحطی وفا
کمی از مهر و وفا ولطف ومرامت بکشد
ماه را آینه شمس جمال تو کند
عشق را همسفر وراه وغلامت بکشد
وعده ی امشب وفردای تو اصلا نکشد
کاش دیدار تو قندی به سلامت بکشد
بهمن 94
"غزل عاشقانه بخوان"
بیا دوباره غزل های عاشقانه بخوان
قصیده وغزل وقصه وترانه بخوان
بخوان زحسن ومقام ومرام ودولت ودوست
بیا زقول وقرار وغم شبانه بخوان
بخوان زیاس
وشقایق که چشم در راهند
بیا برای من از عشق جاودانه بخوان
بخوان زعشق
ومحبت ، وفا وشور ونشاط
برای من که ندیدم در این زمانه بخوان
بخوان بنام
صداقت که بار محنت بست
بیا ز مهر ومحبت که شد فسانه بخوان
مخوان زجور رقیب
وجفای یار ورفیق
بیا زمهر و وفایش به هر بهانه بخوان
ترا به جان شقایق بخوان زعشق وصفا
نمانده بین ومن و تو در این میانه بخوان
بهارآمده اما
هوا بهاری نیست
برای مردم ایران تو عاشقانه بخوان
بیا زقندی بیدل
، چنان که می خواهد
زچشم مردم دوران غم زمانه بخوان
مجتبی قندی (اردیبهشت ماه 95)
"قرارعشق "
بی تو خون می چکد از چشم خمارم شب
وروز
گریه وناله وزاری شده کارم شب وروز
روزگارم همه در محنت ایام گذشت
می کشم جور فلک با دل زارم شب وروز
چون دل آزرده ام از جور رفیقان دو رو
شکوه از عمر خزا ن با تو گذارم شب وروز
با تو هرگز نکشم منت رندان جهان
گرچه این گوشه ی عزلت شده یارم شب وروز
مرغ جانم هوس عشق تو دارد همه شب
گرچه امید وفا از تو ندارم شب وروز
آسمان با من وتو حرف رفاقت زد ورفت
گرچه من بر سر آ ن قول وقرارم شب وروز
سوختم در غم تو کس به فغانم نرسید
می رسد کوی تو از گرد وغبارم شب وروز
کی خبر داری از احوال دل عاشق من
تا بدانی که چرا بی تو نزارم شب وروز
چون به امید وصالت شده ام خانه نشین
تا سحر اشک غم از دیده ببارم شب و روز
" قندیا " حوصله تنگ آمد
ویارت نرسید
باش تا روز ابد، لحظه شمارم شب وروز
"حضور عشق(حضرت مهدی)"
بیا که لحظه دیدار یارمان
باشد
غروب جمعه سبزی قرارمان باشد
بهار حسن تو دیدن سعادت است
آری
کسی بجز تو نخواهم نگارمان باشد
دلم هوای تو کرده بیا که
فرصت نیست
بهار عمر دوباره نثارمان باشد
بیا که لاله شکفته رسیده فصل
بهار
خزان عمروزمستان بهارمان باشد
بیا که آخر این قصه های
تنهایی
خوش آنکه باده ومینا کنارمان باشد
شکستم از غم ومحنت به زیر
بار سکوت
خدا کند که نگاهت مدارمان باشد
بیا زسمت شقایق که بوی عطر
ونسیم
زهر طرف که بیایی عیارمان باشد
به رنگ وبوی نگاهت دوباره منتظرم
بیا که شوق دوباره به کارمان باشد
دلم به عشق وصالت هماره
رنگین است
بیا که با تو به بستان گذارمان باشد
نشسته قندی مسکین به انتظار
ظهور
حضور سبز تولیل ونهارمان باشد
*زندگی
خون دل خوردم زدست پیچ وتاب زندگی
رنگ خوشبختی ندیدم از جناب زندگی
عشق خود را ریختم در پای یاری بی
وفا
جز جفا چیزی ندیدم از سراب زنگی
کعبه آمال من مانند عمرم دود شد
عشق خود کردم فدای انتخاب زندگی
آرزوها را سپردم در میان نقطه چین
عمر یغما رفته را کردم حساب زندگی
روزگارم در جوانی با غم ومحنت گذشت
وقت پیری هم نخوردم از شراب زندگی
دوست با هرکه کردم شد رقیب عشق من
مانده ام حیران چه گویم در جواب زندگی
هر که ساز خویشتن را می زند در انجمن
کی هوای آشنا دارد حباب زندگی
در جهانی که خبر از شمع وپروانه نبود
می سرودم این غزل با اشک ناب زندگی
زیر بار زندگی خم شد سر وقامت شکست
دم فرو بستم نگفتم از عذاب زندگی
قندیا پایان ندارد این حدیث ناتمام
از یکی فرزانه پرسیدم کتاب زندگی
حضور عشق(حضرت مهدی)
بیا که لحظه دیدار یارمان باشد
غروب جمه قشنگ است قرارمان باشد
جمال حسن تو دیدن سعادت است آری
کسی بجز تو نخواهم نگارمان باشد
دلم هوای تو کرده بیا که فرصت نیست
بهار عمر دوباره نثارمان باشد
بیا که لاله شکفته رسیده فصل بهار
خزان عمر زمستان بهارمان باشد
بیا که آخر این قصه های تنهایی
جوش است باده ومینا کنارمان باشد
شکستم از غم ومحنت به زیر بار سکوت
خدا کند که بیایی عیارمان باشد
نمانده طاقت هجران رسیده فصل خزان
غروب اول پاییز بهارمان باشد
بیا زسمت شقایق که بوی عطر ونسیم
زهر طرف که بیایی مدارمان باشد
به امتظار نگاهت دوباره بنشستم
بیا که شوق دوباره به کارمان باشد
دلم به عشق وصالت هماره رنگین است
صفای باغ وگلستان گذارمان باشد
نشسته قندی مسکین به انتظار ظهور
چشمان غزل خوان
چشمان غزل خوان تو آوازه شهر است
مژگان تو چون تیغ دلم را به هدف بست
ابروی تو مانند هلال مه کامل
مفنون تو ونرگس جادوی تو دربست
بر حسن تو نازم که همانن ندارد
جز هند وسمرقند وعراق وهمدان است
سوگند به خال لبت ای دوست که دل برد
از پبر وجوان زاهد وبازاری وسرمست
قربان قد وقامت رعنای تو امشب
شد سرو وصنوبر خجل از روی تو بشکست
نازم به وفایت که شده گوهر نایاب
از عشق تو شد عالم وآدم همه جا مست
جانم به فدایت که تویی کعبه مقصود
غیر از تو ندیدم در این شهر مگر هست
غیر از من ودل طالب وخواهان تو یک شهر
حور وملک وجن وپری خیل تو پیوست
دل در طلب وصل رخت خون جگر خورد
جان بی تو به در آمدو سر می رود از دست
در حسرت دیدار تو جانم به لب آمد
آواره شدم بی تو در این کوچه بن بست
گیرم ز سر زلف تو چون ماه بتابی
بر کلبه تنهایی من پرده چو بگسست
قندی دل ودین در غم هجران شما داد
مجنون تو شد تا به تماشای تو بنشست
مجتبی قندی اسفند 94
لحظه ی دیدار
یار با من شده یک تیم اگر بگذارند
آمده بر سر تصمیم اگر بگذارند
سر شوق آمده سر خوش عجب آمدنی
به قرارش شده تسلیم اگر بگذارند
بی قرار آمده امشب که با ما باشد
عشق آورده به تقدیم اگر بگذارند
عاشقان گرده قیامت سلامت باشد
گفت با من شده تنظیم اگر بگذارند
ناز آورده به بازار به جای زر وسیم
ما خریدار تو هستیم اگر بگذارند
بی صدا آمده با عشق گواهش دل من
مهر آورده نه تحریم اگ بگذارند
نه قلم دفتر وکاغذنه دیوان ودوات
نکند لایحه تنظیم اگر بگذارند
آمده عقده گشاید زکار من ودل
یا شود مرهم وترمیم اگر بگذارند
به لبش خنده ی زیبا به دستش گل سرخ
لطف آورده وتکریم اگر بگذارند
بعد از این با دل خرم غزل خواهم گفت
فارغ از محنت وهر بیم اگر بگذارند
قندیا لحظه دیدار مبارک بادت
تا ابد عاشق ومستیم اگر بگذارند
مجتبی قندی بهمن 94
دلت شاد ولبت خندان -مجتبی قندی
لبت چون باغ وگلستان همیشه خندان باد
دلت همیشه پر از شور وعشق یزدان باد
گلت شکفته وحسنت زلال آینه ها
رخت چو ماه فروزان همیشه تابان باد
سرت سلامت وعشقت قشنگ وپاک رخت
تنت ملازم جانت سرای ایمان باد
چراغ زندگیت روشن وغمت خاموش
بهار عمر تو سبز وبقای دوران باد
شنیده ام که محبت مرام ومسلک توست
خدا کنـــد مقام خوبت جــانان باد
رود زمانه به میل ومراد وجان ودلت
نیاز روز وشبت بر وکریم سبحان باد
کسی به بند ملامت تورا نیازارد
هر آنچه عشق تو باشد همان فراوان باد
نیازمند حکیم وطبیب وحاکم وخلق
ترا نباشد وفارغ زجمع اینان باد
زمانه بر کف اقبـــال ومیــــل تو باشد
زمین وعرش وفلک یا هر آنچه در آن باد
خدا کند که الفبای مــردم دوران
وفا وعشق ومحبت شمار ایشان باد
خدا کند که جهان شاد وکشورم آباد
نصیب مردم شهرم گل وگلستان باد
خدا کند که تو باشی ومن باشم همه باشند
جـــوار خانه دل ها قـــرار یــاران بـــاد
خدا کند که خدا با من وشما باشد
بهار شعر تو قندی صفای دوران باد
قرار عشق -مجتبی قندی
یار می آید ولی امروز وفردا می کنذ
بی خبر از عشق من دارد مدارا می کند
مهر می تابد دوباره برحریم عاشقان
ماه می آید شبی شام تو زیبا می کند
دوش دیدم قاصدی آمد به شهر دوستان
گفت می آید کسی او یادی از ما می کند
یار می آید چنان با شور وشوق واشتیاق
نامه های عشق مارا مهر وامضا می کند
جان به جانان می رسد در کوچه های بی قرار
در بهار عاشقان او عزم ماوا می کند
باز با چشم غزل خوان می رسد آن مه جبین
عشق دارد با خودش مشق زلیخا می کند
خنده می آید دوباره رنج ومحنت می رود
می رسد دلدار زیبا هر گره وا می کند
گفت می آید شبی با شور وصبر وحوصله
در جوار ماه رویان خیمه بر پا می کند
جان به لب آمد زهجرش در میان انجمن
هرکس در سر هوای یار خود را می کند
می رسد قندی نگار خوب ویار نازنین
بی خبر از عشق ما کار مسیحا می کند
نرگس چشم -- مجتبی قندی
جانم بفدای خم ابروی نگاهت
قربان تو ونرگس چشمان سیاهت
زیبایی تو در رخ آئینه نگنجد
احسنت برین حسن دل آرای شباهت
گویند که خال لب تو حکمت عشق است
شرط است بگیرم دو سه بوسه سر راهت
سوگند بر آن قامت رعنای قیامت
اندام و سر و صورت زیبای چو ماهت
زیباست دل وجان تو چون جنت فردوس
عشق است ره و مسلک و دین و فر و جاهت
حورا ن وملک از رخ تو وام گرفتند
یوسف به شگفت آمده افتاده به چاهت
عالم شده از پرتو حسن تو فروزان
من هم شده ام عاشق دیدار نگاهت
آوازه تو ورد زبان همه آفاق
گنجایش من نیست به اندازه آهت
غیر از تو در این میکده زیبا صنمی نیست
گر هست نشد فاتح وسرباز وسپاهت
عشق است اگر بگذری از کوچه عشاق
آنجا که شده حور و بشر دیده به راهت
چون می گذرد می رسد آن لحظه موعود
روشن شود ایام وشب وساعت وماهت
قندی چو رسد لحظه وصل وشب دیدار
زیبا شود احوال تو وحشمت وجاهت
دل خوش – مجتبی قندی
دل خوش خرم وزیبا نه تو داری ونه من
خاطری جمع وشکیبا نه تو داری ونه من
سینه وچشم ودلی پاک اگر هم باشد
سربا حوصله اینجا نه توداری ونه من
دل بی کینه وبی غم به کجا خواهی یافت؟!
یاریکرنگ دریغا نه تو داری ونه من
خانه ای نیست مهیا ودراین شهرشلوغ
گوشه ای دنج ومصفا نه تو داری ونه من
همدم وهمدل وهمراه به دادم نرسید
لیک اعجاز مسیحا نه توداری ونه من
سهم من ناله وافغان وَ به جای دل خوش
چاره ی محنت دنیا نه تو داری ونه من
عاقبت می روم از کوی فریبای وجود
توشه و زاد مهیا نه تو داری ونه من
"قندیا "وه چه غمی شد! که به هنگام سفر
خبر از عالم بالا نه تو داری ونه من
خرداد94
یارزیبای من – مجتبی قندی
نازنین بی پرده گویم دردل وجان منی
درمیان خوبرویان حرف داری گفتنی
هرچه گویم باوفایی یارخوب وبا صفا
دلبری تو،دلربائی، رهنمایی، رهزنی
من بنازم روی ماهت،قامتی داری قیامت
جلوه کمترکن عزیزم نیست اینجا ایمنی
من به چشم خود ندیدم چون تویاری مهربان
بی نظیری ماه من برشام تارم روشنی
عشق توهرگزنگنجد درزمین وآسمان
عرش هفتم هم ندارد مثل رویت گلشنی
می ستایم روز وشب با قل هوالله احد
چون که عالم می ستاید با زبان احسنی
جان فدای دوست کردن کارآسانی نبود
دین ودل دادم برایت چون که توجان وتنی
آدم وحوروملک سرگشته وحیران توست
تا بگیرد ازسبویت باده درویش وغنی
عاشقی چون من نباشد بی دل وبی اختیار
ره سپارد ، دست توشاید گشاید روزنی
آنچه دارم می گذارم دروصال روی تو
عمرِفانی قلب عاشق ،عشق پاک وماندنی
" قندیم " با کوله بارعشق ودولت آمدم
دل سپردم دست تووقتی که دیدم با منی
ایام خوش – مجتبی قندی
برخیزایام گل و باغ و بهارآمده
یارم به سر قول وقرار آمده برخیز
برخیز قیـامت شده ، امشب زقیامش
سرو سمن وسوسن ویار آمده برخیز
چون می گذردآذر ودی بهمن واسفند
گویا خبر از بوی عذار آمده برخیز
تاکی گذرد عمر گران برلب جوئی
تا فرصت دیدار وشکارآمده برخیز
تاگی گذرد عمرگران بر لب جوئی
تا فرصت دیدار وشکار آمده برخیز
باآمدنش دشت وچمن خرم وخندان
جانی به تن جسم نزارآمده برخیز
آمد که به عهدش بزند مهرارادت
باجان وتن وایل وتبارآمده برخیز
برخیز بزن چنگ ونی وبربط وقانون
آوای خوش دلکش وتارآمده برخیز
زاغ وزغن از باغ وچمن بارسفربست
قمری به وطن بلکه هَزار آمده برخیز
با شـــور وشعـف آمده آن یار گلنـدام
صدغنچه ی بشکفته به بارآمده برخیز
شد فصل می وباده وعیش وطرب وناز
برخیز که آن چشم خمار آمده برخیز
دیگر زغم وغصه ومحنت خبری نیست
چون یار سفرکرده سوار آمده برخیز
برخیز ونگر قامت رعنای نگارم
قندی خبر ازدولت یارآمده برخیز
قندی خرداد94
غبارعشق – مجتبی قندی
بی تو خون می چکداز چشم خمارم شب وروز
گریه وناله وزاری شده کارم شب وروز
بی تو هرگز نکشم منت رندان و حریف
گرچه این گوشه ی عزلت شده یارم شب وروز
چون دل آزرده ام ازخیل رفیقان دو رو
گله از عمرگران با تو گذارم شب وروز
نه خبر داری وپرسی توزحال دل من
نه بدانی که چرابی توندارم شب وروز
سرکوی تو نشینم بگذاری قدمت
تودر این کلبه ی احزان به کنارم شب وروز
رو زگارم همه در فرقت ایام گذشت
می کشم جور فلک بادل زارم شب وروز
سوختم در غم توکس به فغانم نرسید
بردر کوی تو مشتی زغبارم شب وروز
آسمان با من وتوفال ارادت زد ورفت
گرچه اینک سرآن قول وقرارم شب وروز
چون که امید وصالت به حقیقت نرسید
بعد از این اشک غم از دیده ببارم شب وروز
" قندیا " حوصله تنگ آمد ویارت نرسید
باش تا روز ابد، لحظه شمارم شب وروز
خرداد 94
زندگی
عشق خود کردم فدای بی حساب زندگی
خون دل خوردم زدست پیچ وتاب زندگی
مهرخودرا ریختم درپای یار بی وفا
جزجفا چیزی ندیدم ازسراب زندگی
آرزوهاراسپردم در میان نقطه چین
عمریغما رفته را کردم حساب زندگی
پیشکش کردم محبت رابه نقد ونسیه رفت
بس که بی مهری کشیدمدرغیاب زندگی
روزگارم درجوانی باغم ومحنت گذشت
وقت پیری هم نخوردم ازشراب زندگی
من گلی بی خار بودم درمیان خار وخس
گم شدم درالتهاب واضطراب زندگی
دوستی با هرکه کردم شدرقیب عشق من
مانده ام حیران چه گویم در جواب زندگی
هرکه ساز خویشتن را می زند در انجمن
کی هوای آشنادارد جناب زندگی
دربهار آرزو حرف وعمل یکسان نشد
حاصل عمرم دوباره شد عذاب زندگی
درجهانی که خبر ازشمع وپروانه نبود
می سرودم این غزل با اشک ناب زندگی
زیر بار زندگی حم شد سر وقامت شکست
دم فرو بستم نگفتم ازعقاب زندگی
ساقیا پایان ندارداین حدیث ناتمام
ازدل فرزانه پرسیدم کتاب زندگی
قندیاباصبرشیرین می شود دریای غم
می زند از نو یکی چنگ ورباب زندگی
مجتبی قندی
یارخوبان
یا علی گفتم که سلطانت کنم
سرور وسالار خوبانت کنم
تاج شاهی بر سرت بگذاشتم
عالم وآدم به فرمانت کنم
عشق خود را با توکردم همسفر
تاعزیز خلق ودورانت کنم
سرسپارم گرچه ،ناقابل بود
جان ودل هر لحظه قربانت کنم
گل بریزم برسرت هر روز وشب
چون شقایق بوسه بارانت کنم
عاشقان از جان ودل خواهند گذشت
من فدایت این وهم آنت کنم
جان سپارم برحریم عشق تو
قبله گاه هر مسلمانت کنم
جلوه کمترکن که اینجا امن نیست
درمیان سینه پنهانت کنم
در میان خوبرویان محشری
باش تا سرو گلستانت کنم
قاب عکسی از تو سازم روز وشب
سجده بر آن ماه تابانت کنم
ازوفایت هر چه گویم لایق است
بیش از این هستی که عنوانت کنم
با تو بودن آرزوی عالم است
عالمی را جمله حیرانت کنم
ترسم از دشمن که چشم بد زند
باش تا آئینه قربانت کنم
اول وآخر توئی دلدار من
جان قندی! جان به قربانت کنم
لحظه ی دیدار-مجتبی قندی
یار می آید ولی امروز وفردا می کند
عشوه ها دارد ولی با ما مدارا می کند
گفت می آید شبی ازکوچه های بی قرار
چون نسیمی خاطرمارا مصفا می کند
روز ها با وعده ی دیدار دل خوش می کند
شب که می آیدچنین این پا وآن پا می کند
اوجناق وصل را با ما شکسته سال هاست
فارغ از چشم رقیبان کار دل را می کند
چون نظر دارد به ما می دانم از روز ازل
محرم دل ها شدن هردم مداوا می کند
گفت می آیدشبی در بزم ما خواهد نشست
آن که می سوزد دل مارا تسلی می کند
دربساط عشق من جز ناله وافسوس نیست
گرچه می گوید که او کار مسیحا می کند
شور می آید دوباره برحریم عاشقان
عشق کم کم دردل یارت توراجامی کند
من صدای پای او را می شناسم می رسد
باهمه دلواپسی ها یادی ازما می کند
غم مخور ایام هجران بگذردبی قید وشرط
یاربا ما عهد خود را مهر وامضا می کند
می رسد با کوله بار شور وعشق واشتیاق
قندیا آن یار رعنا کار زیبا می کندد
انتظارغروب جمعه-مجتبی قندی
غروب جمه شد ولی توآشنا نیامدی
رسیده ام سرقرارولی شما نیامدی
نیامدی خزان رسید بنفشه قامتش خمید
سرشک غم همی چکد به روی ما نیامدی
چه روز وشب گذشت ومن ندیده ام رخ چمن
به انتظار دیدنم تو دلربا نیامدی
بیاکه طاقت چمن ،خمیده سر ویاسمن
خزان شده بهار من، ولی شما نیامدی
دگر نمانده عاشقان به جسم وجان من توان
فتاده ام به دست غم توباوفا نیامدی
به جای عشق ودلبری شدم گدای هر دری
سری به ما نمی زنی ، تورهنما نیامدی
تورا به جان عاشقان برس به داد دوستان
بریده ام از این وآن تو دلگشا نیامدی
به شوق یک نگاه تو، نشسته ام به راه تو
جهان در انتظار تو تو ناخدا نیامدی
دلم گرفته همسفرنیامدی تو از سفر
رسیده جمعه ی دگرتو مه لقا نیامدی
بیا عزیز فاطمه دلم گرفته از همه
که گشته قندی حزین، تورا خدانیامدی
کعبه ی دل ها-مجتبی قندی
بندگی کن تا که آقایت کنم
عشق راپیوسته مولایت کنم
قرعه ی خلقت بنامت گر زدم
اشرف مخلوق دنیایت کنم
آفریدم من زخاک وآب وگل
جان عطا کردم تماتشایت کنم
می دهم فرمان به کل کائنات
چون سلیمان یا مسیحایت کنم
صورتی زیبا برایت می کشم
آتش عشق زلیخایت کنم
ازمقام بردگی درقعرچاه
جون عزیز مصرحالایت کنم