شعروادب
زدشت پر شکوفه در حریم الوند / وزیده بر هزاره ها شمــیم الوند / کنون بسوی تشنگان وادی عشق / گشوده باغی از صفا نســیم الوند
شعروادب
زدشت پر شکوفه در حریم الوند / وزیده بر هزاره ها شمــیم الوند / کنون بسوی تشنگان وادی عشق / گشوده باغی از صفا نســیم الونددرباره من
به نام صفابخش حاضر بدل / / توسل کنـــــنده نگردد خجل/
/از او دانش آمد بدنیا پدید / / وزان میتوان معرفت را خرید/
/بهر جا همیشه حضورش بود / / بدلهای عالم خطــورش بود/
با نام هستی بخش و با همفکری جمعی از شاعران و ادب دوستان بمنزله ی گسترش فرهنگ و نقد و بررسی اشعار شاعران این انجمن تشکیل شد. واز نگاهی دیگر که اکثر هیئت موسسین از قشر فرهنگی بود ه و هستند.
مقرر شد با معرفی صاحبان قریحه که در کلاسها ی مدارس و دبیرستان می درخشند. با توجه به توانایی آنها را شناسایی نموده و به انجمن معرفی نمایند تا طبع خدادای انها با استفاده از تجربه و علم و آگاهی متجربین صیقلی شده و به بار بنشیند. و چنین شد که نسیم فرحبخش ادب از دامنه ی الوند به سحرگاه علاقمندان دمیدن گرفت. تا عاشقان شعر را بیاموزد.و در بزم شاعرانه ای که بوجود می آید جسارت سخن گفتن و دفاع از شعر را در حیات ادبی یاری نماید.و دفاع از اندیشه خودرا بآنان بیاموزد.و در باور آنها بگنجد که نباید مداوم شنونده محض باشند. و از طرفی ساختگان و سوختگان در کنار هم بتوانند از نظرات سازنده هم بهره مند گردند
/گوهر نایاب دل را منجی دانش بس است / / رو به بالا می رود جنگل بعشق آفتاب /
حاتم نوروزی (حیرت)
ادامه...
آقای اوجی
به مناسبت 28 صفر(آذر ماه 95)
با عرض تسلیت رحلت پیامبراعظم(ص)
وشهادت امام حسن مجتبی(ع)
آمد از ظلمت جهانی را رهایی داد و رفت
شام جان با نور رویش روشنایی داد و رفت
جهل و کین بر عالم دلها مسلّط گشته بود
جان و دل را با نگاهش آشنایی داد و رفت
مرغ جان را سوی جانان شوق پروازی نبود
آمد از دیوار زندانش رهایی داد و رفت
زندگانی در جهان مفهوم زیبایی نداشت
با رخش بر لحظه ها رنگ خدایی داد و رفت
زنگ ظلمت را سترد از دیده ی آیینه ها
علم و فرهنگ و عدالت را بهایی داد و رفت
پیش از او بازار دانش ذره ای رونق نداشت
با حضورش باغ دانش را صفایی داد و رفت
گوش جان رنجیده بود از داد و فریاد ستم
در جهان از مهربانی ها ندایی داد و رفت
گلشن اخلاق نیک از برگ و بار افتاده بود
باغ فطرت را ز نو نشو و نمایی داد و رفت
در سینه هر شب تا سحر غوغاست بانو
پشت سکوتت کز حیا گردیده لبریز
پهلوی زخمی میخ در گویاست بانو
آتش که می افتد به درب خانه ی تو
چشمان مولا در پی اش دریاست بانو
بر صورتت سیلی نشست از دست کینه
فریادی از افلاکیان بر خاست بانو
نامت بلند از سوره ی کوتاه قرآن
در طول اعصار و قرون برجاست بانو
دست علی را بسته دیدی گریه کردی
آن اشک خون در کربلا پیداست بانو
رفتی از این ماتم سرا منزل گزیدی
در خانه ای که جنت المأواست بانو
در این مصیبت سیل اشک از دیده جاری است
چشمان اطفال تو خون پالاست بانو
از حق خود چون فتنه بر پا شد گذشتی
باغ فدک تمثیلی از دنیاست بانو
مولا هم این دنیا و ما فیها رها کرد
کی استخوانی لایق عنقاست بانو؟
زینب که در دامان پر مهر تو بالید
راه شهید کربلا آراست بانو
با یک نظر نوری بنوشان تشنگان را
چشمان تو مهر جهان آراست بانو
چراغ روستا
کلبه ای متروکه ام در کوچه باغ روستا
کورسویی هم ندارم از چراغ روستا
ناامیدم دیگر از غوغای سبز کوچه ها
قاصد باران نمی گیرد سراغ روستا
تک درختی خالی از برگ و برم درشاخه ام
آشیانش را نمی سازد کلاغ روستا
در غروبی تلخ دیدم اسب ها رم کرده اند
مانده در گل خسته و زخمی الاغ روستا
می رود همسایه ام برشانه هایش بار غم
داغ دیگر می گذارد روی داغ روستا
پر زدند از دوش دیوارم کبوترهای شاد
برده سر در زیر پر مرغ چلاغ روستا
گم شد از اوراق ذهنم بزبز زنگوله پا
قصه ی دیو و پری روباه و زاغ روستا
شرط بندی شد به دست مهربانان بشکند
بر سر نامهربانی ها جناغ روستا
درگذرگاه زمان هرگز نمی شد باورم
خالی از می واژگون افتد ایاغ روستا
کی نسیم آشنایی بار دیگر می وزد؟
دیگ همراهی بجوشد بر اجاغ روستا
فتح اله اوجی
دوباره بخوان --فتح الله اوجی
بخوان به نام گل سرخ دوباره بخوان
خزان زرد زمان را بهاره بخوان
نشسته غربت سنگین به شانه ی دل ها
بزن به جان غریبی شراره بخوان
فضای سینه پرازغم پر ازسیاهی هاست
برآسمان تیره وغمگین ستاره بخوان
بخوان ترانه وازدل غم زمانه ببر
بمان همیشه دراینجا هماره بخوان
دوباره گل بپراکن در آسمان صدا
نهان غصه بسوز آشکاره بخوان
بخوان دوباره سرودی به لحن داوودی
برای این دل محزون پاره پاره بخوان
دوای خسته درونان صدای روشن توست
تویک ترانه به عنوان راه چاره بخوان
از طرف دریافت کنندگان خون و فراورده های آن تقدیم به اهداء کنندگان عزیز
هیه کن
زنده باشی بر تن ما زندگانی هدیه کن
جان ناآرام را آرام جانی هدیه کن
مثل ابر مهربانی دلنواز و بی دریغ
بر زمین خسته روح آسمانی هدیه کن
شکر این نعمت که داری بهره از تاب و توان
بر تن رنجور ما تاب و توانی هدیه کن
باغ عمرت پر طراوت باد و سبز و پایدار
مثل گل بر عندلیبان نغمه خوانی هدیه کن
مهر یزدان می شود جاری به باغ جان تو
قطره ای زان جویبار مهربانی هدیه کن
بی خزان باشد بهار عمرت ای دریا سرشت
باغ مارا هم امید بی خزانی هدیه کن
شکر ایزد را که داری گنج یاقوت روان
خسته جانان را به رسم مهربانی هدیه کن
جویبار زندگی پیوسته جاری در تنت
بر تن پیران سرآغاز جوانی هدیه کن
در نهاد دردمندان غنچه ی شادی نشان
ساز همدردی بزن همداستانی هدیه کن
اوجی از احساس و انسانیت و آزادگی
قطره ای از خون خود گر می توانی هدیه کن